24/3/06

ΤΟ ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ



Εδώ και χρόνια συναλλάσσομαι με υπηρεσίες.
Όσα χρόνια ήμουν ιδιωτική υπάλληλος, κατόπιν ελεύθερη επαγγελματίας είχα μόνιμα συναλλαγή με δημόσιες υπηρεσίες και κυρίως από αυτές που γίνεται .. «το έλα να δεις» : Πολεοδομίες, Νομαρχία, ΙΚΑ , Εφορίες.
Δεν υπήρξε μέρα , στη τότε παράδοξη σχέση μου με τις υπηρεσίες αυτές , που να μην σκίσω τα ρούχα μου απ` το κακό μου. Η παράδοξη σχέση μου; Ο απλός πολίτης που ζητά να εξυπηρετηθεί, να διεκπεραιώσει την υπόθεσή του.
Έτσι πριν έξι και πλέον χρόνια που άρχισε μια άλλη παράδοξη σχέση μου με τις υπηρεσίες αυτές, νόμισα στην αρχή , ότι τα πράγματα θ` άλλαζαν προς το καλύτερο.
Η δεύτερη αυτή παραδοξότητα είναι η υπηρεσιακή πλέον σχέση μου μ` αυτές τις υπηρεσίες. Ω! του θαύματος.
Μόλις δηλώσω ότι είμαι συνάδελφος, υπάλληλος της «τάδε» υπηρεσίας , τότε μπαίνω στη λίστα …αναμονής: Προτεραιότητα έχουν οι άλλοι ..πολίτες- πελάτες, αυτοί οι οποίοι δηλαδή διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους με το..γρηγορόσημο. Το δημόσιο, δεν πληρώνει, άρα μπορεί να περιμένει!
Έτσι , ότι οι διαδικασίες του δημοσίου καθυστερούν (ας πούμε ή έκδοση οικοδομικής άδεις ενός σχολείου) δεν οφείλεται στη γραφειοκρατία του «συστήματος» αλλά οφείλεται απλά, στο ότι η μια υπηρεσία δεν πληρώνει στην άλλη υπηρεσία το..γρηγορόσημο!
Η χώρα «του έλα να δεις» δηλαδή…

21/3/06

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ



ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Από την ώρα που γεννήθηκα νιώθω ένα αποπνιχτικό, πανταχού παρόν δίχτυ-δίκτυο να με τυλίγει.
Μωρό ακόμη στη κούνια του μαιευτηρίου εισέπραττα τα ψεύτικα χαμόγελα του συστήματος «υγείας-πρόνοιας» .Γιατροί , νοσοκόμες, κλινική αναπαράγουν αυτό το σύστημα.
Φωτογράφοι, ζιπουνάκια, παιχνιδάκια, είδη εξυπηρέτησης του βρέφους , γονείς και συγγενείς αναπαράγουν το «καταναλωτικό σύστημα».
Μεγάλωμα στην οικογένεια, επιτρεπτά και μη πράγματα, αρχές και απαγορεύσεις, πρότυπα αναπαράγουν το οικογενειακό σύστημα.
Στραβοτιμονιές κι αναποδιές ,φόβοι και αδυναμίες αναπαράγουν το θρησκευτικό σύστημα.
Σχολείο κι εκπαίδευση , το εκπαιδευτικό σύστημα.
Φίλοι και κοινωνικός περίγυρος, το κοινωνικό σύστημα.
‘Εννομο συμφέρον , «ελευθερίες» το πολιτικό-πολιτειακό σύστημα.
Απασχόληση το εργασιακό σύστημα.
Ένα άπειρος αριθμός συστημάτων και υποσυστημάτων ξεδιπλώνεται , με τυλίγει σαν βρόγχος και με ακυρώνει. Δεν ζω, δεν υπάρχω ως άνθρωπος.
Είμαι ένα στοιχείο, ενός γραμμικού συστήματος, με πολλές μεταβλητές και πολλούς αγνώστους. Επιδέχομαι άπειρες λύσεις.
Συστήματα εναλλάσσονται και συνδιάζονται , κατά περίπτωση. Η ύπαρξή μου έχει αξία μόνο για να το αναπαράγει. Βρες τρόπους να κόψεις την αλυσίδα !

17/3/06

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ



Με αφορμή τη χθεσινή απεργία, που είχε ως κύριο αίτημά της το ασφαλιστικό, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ,ότι σε σχέση με τους άλλους εργαζομένους (στη πράξη, όχι στα νούμερα) οι περισσότεροι συμμετέχοντες ήταν ιδιωτικού υπάλληλοι.
Στην υπηρεσία μου για παράδειγμα απεργούμε μονίμως τρεις υπάλληλοι...
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, στους οποίους ανήκω κι εγώ (του ευρύτερου τομέα) , έχουν γενικά ένα κακό προφίλ στη κοινωνία:
Δεν δουλεύουν , κάνουν κοπάνες , χρηματίζονται, δεν συμπεριφέρονται καλά στον πολίτη, δεν είναι παραγωγικοί εν γένει.
Και πράγματι “ως μέσος όρος” , ή ως αποτέλεσμα που καθρεφτίζεται στην κοινωνία, έτσι δείχνει να είναι . Αυτήν την εντύπωση είχα τουλάχιστον κι εγώ για τους δημόσιους υπαλλήλους, πριν έξι χρόνια.
Ώσπου μια μέρα, μην αντέχοντας πια τους ρυθμούς της τρέλας τους ελεύθερου επαγγέλματος, αλλά ούτε και αυτούς του ιδιωτικού τομέα , αποφάσισα να περάσω το τζάμι απ`την άλλη μεριά, με διαδικασίες του ΑΣΕΠ να συμμετέχω σε διαγωνισμό του. Πράγματι είχα όλα τα προσόντα, κι ενώ οι πίνακες διορισμού με τοποθετούσαν σε υπηρεσία στο κέντρο της πόλης, ξαφνικά μαθαίνω ότι τοποθετήθηκα σε περιοχή της δυτικής Θεσ/νίκης. Είναι μια ολόκληρη ιστορία , τι συμβαίνει τελικά μ` αυτές τις “αδιάβλητες” διαδικασίες...
Όμως και μέσα στις υπηρεσίες τα πράγματα είναι το ίδιο δύσκολα, για τον “απλό” δημόσιο υπάλληλο. Γι` αυτόν που δεν ανήκει σε κάστες και φατρίες, που δεν ομοιογενοποιείται, που δεν “συγχρωτίζεται” με την οικτρή πραγματικότητα.
Υπάρχουν υπηρεσίες κι υπηρεσίες: ρετιρέ και καταγώγια.
Υπάρχουν χώροι, τελείως ακατάλληλοι για ν` ασκήσει κανείς το λειτούργημα του υπαλλήλου, χώροι που δεν σέβονται πολλές φορές ούτε την υγεία του εργαζόμενου. Και φυσικά όλοι αυτοί “εποπτεύονται” από ένα Υπουργείο, ή μια Περιφέρεια. Μου` χει τύχει πολλές φορές να ντρέπομαι να πατήσω στα γραφεία των εποπτευουσών και μη υπηρεσιών μας, όπου οι συνάδελφοι υπάλληλοι , μας υποδέχονται με γόβα στιλέτο, κι εμείς οι τριτοκοσμικοί περιφερόμαστε με τα μποτάκια και τις λάσπες λερώνοντάς τους τις “καθαρές” υπηρεσίες! Μ` ό,τι μπορεί να υποννοήσει ο όρος καθαρές).
Τελικά συμβαίνει το εξής, όπως σ` όλη τη κοινωνία μας:
Υπάρχουν οι άνθρωποι που δουλεύουν και οι κηφήνες. Υπάρχουν οι μπροστάρηδες, οι σκαπανείς και αυτοί των μετόπισθεν. Οι τίμιοι και οι απατεώνες. Οι δίκαιοι και οι άδικοι. Οι συμφεροντολόγοι και οι ειλικρινείς. Οι άνθρωποι και οι “υπάνθρωποι”.
Ο καθένας επιλέγει το ρόλο του συνειδητά , ανάλογα με τον τρόπο που θέλει να ζει και να πορεύεται. Ακόμη και στον χώρο της πολιτικής υπάρχουν και σήμερα τίμιοι πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες. Ποια είναι όμως η εικόνα των πολιτικών;

13/3/06

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ



Τελευταία πηγαινοέρχομαι σε ιστοσελίδες που είναι κατ` εξοχήν αφιερωμένες στη ποίηση ,δηλαδή δίνουν βήμα σε νέους κυρίως λογοτέχνες να «εκθέσουν» τα έργα τους.
Και πράγματι περί «έκθεσης» πρόκειται, γιατί ο καθένας εκθέτει τον εαυτό του, τη δική του εσωτερική αλήθεια.
Στις σελίδες αυτές συχνά υπάρχουν σχόλια, τα οποία άλλοτε είναι ενθαρρυντικά και άλλοτε τελείως αποθαρρυντικά, μερικές φορές και προσβλητικά, για τους νέους σε ηλικία λογοτέχνες. Οι κρίνοντες είναι κι αυτοί λογοτέχνες ,που καρτερικά επιθυμούν να γίνουν κρινόμενοι.
Όλοι αυτοί βέβαια καλύπτονται πίσω από ψευδώνυμα, (πολλές φορές κι από πολλαπλά ψευδώνυμα) έτσι ώστε να `χουν ασφαλή τα «νώτα» τους σε περίπτωση που βγει κανένας λαγός γι` αυτούς. Οι περισσότεροι δηλαδή επιδιώκουν την «έκδοση».
Μερικοί μάλιστα νομίζουν ότι θα πετύχουν τόσο πολύ , ώστε θα συντηρούνται δια βίου από την ποίηση.
Λίγοι ίσως γνωρίζουν , ότι στην πραγματικότητα οι εκδοτικοί οίκοι ούτε ανιχνεύουν , ούτε αλιεύουν ταλέντα. Το αντίθετο γίνεται: οι εκδοτικοί οίκοι χρηματοδοτούνται για την έκδοση, από τα φερέλπιδα ταλέντα, κι όταν πάει καλά αυτή η πρώτη αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση , στη συνέχεια κάνουν δειλά -δειλά κάποιες προτάσεις. Έτσι σε πάρα πολλούς μένει τα` όνειρο για την έκδοση.
Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε τη προσπάθεια που γίνεται από τις φιλόξενες ιστοσελίδες του διαδικτύου.
Δίνουν βήμα στο νέο λογοτέχνη, δίνουν ευκαιρίες προβολής και σχολιασμού, πράγμα πολύ σημαντικό. Συχνά δίνονται ενημερώσεις για διαγωνισμούς ,ή λογοτεχνικά απογεύματα, νέες κυκλοφορίες , ζουμερές ειδήσεις. Οι περισσότερες στήνονται με μεράκι από κάποιους, που κι αυτοί είναι κρυπτολογοτέχνες, οι οποίοι συχνά δεν φείδονται χρόνου ούτε χρημάτων.
Αν σας περισσεύει χρόνος κατά την εξερευνησή σας στο διαδίκτυο, κάντε τον κόπο.
Αξίζει να δείτε πόσοι νέοι άνθρωποι ποθούν να βγάλουν την ψυχή τους σε έκθεση, να επικοινωνήσουν εν τέλει.

1/3/06

Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ /ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ


Η τηλεόραση , το ραδιόφωνο κι ο κινηματογράφος έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν να μεταφέρουν θεατρικά στοιχεία , το ίδιο και το διαδίκτυο.
Ο χρήστης δεν λειτουργεί σαν δέκτης αλλά και σαν πομπός.Έτσι η όλη επικοινωνία βασίζεται στην αλληλόδραση.
Θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει
το www/ με τη θετρική σκηνή
το avatar (nic-name/ψευδώνυμο)/ με την μεταμφίεση
την εξομοίωση της πραγματικότητας/ με τη θεατρική μίμηση
τη χρήση τεχνολογίας/ με τις θετρικές τεχνικές
Έτσι η πλατφόρμα του διαδικτύου γίνεται ένας θεατρικός χώρος, όπου η μεταμφίεση (avatar/ψευδώνυμο) παίζει πρωταρχικό ρόλο , ώστε ο χρήστης από ανώνυμος μέσω του προσωπείου και μιας συμβολικής διαδικασίας-δράσης να γίνεται μια "θεατρική" προσωπικότητα.
Ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τις αναστολές κι έτσι διαμορφώνει μια ταυτότητα ,έναν ρόλο.
Η γνωστική ασυμφωνία που θα προέκυπτε από την έλλειψη προσώπου στην επικοινωνία , εξοστρακίζεται από την εξομοίωση , που υποβοηθείται με την τεχνολογία.
Δεν ξέρω πόσο πολύ θα έμοιαζαν οι χρήστες του διαδικτύου με τα προσωπεία τους ,αν υπήρχε η δυνατότητα να τους γνωρίσουμε από κοντά.
Είναι όμως σχεδό πέρα από βέβαιο, ότι όλα τα προσωπεία που επιλέγουν ,λειτουργούν όπως στο καρναβάλι: περιέχουν μηνύματα που δύσκολα πολλές φορές λέγονται, αλλά συχνά τα υποδυόμαστε για να αποστασιοποιηθούμε από το "μη λεχθέν".