30/5/06

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ


Η καλημέρα της Ελληνίδας μ` έβαλε σε σκέψεις , για το χαρακτήρα αυτού του μπλόγκ. Στην αρχή δεν ήθελα να του δώσω ημερολογιακό χαρακτήρα, γιατί έτσι κρατώ μιαν απόσταση από τα πράγματα: δεν μ` αρέσει να «στριμώχνομαι» από το κοινό μου, γράψε - γράψε κι άλλα … Αυτός ο τρόπος της έκτακτης είδησης ή αλλιώς του έκτακτου σχολιασμού είναι πιο ασφαλής. Αποφεύγεις την έκθεση πραγμάτων, που παλιά ίσως να χαρακτηρίζονταν και ως «η κουβέντα της γειτονιάς».
Η αλήθεια είναι ότι στη καθημερινότητά μου συναλλάσσομαι με πολύ κόσμο. Το τεχνικό πεδίο είναι ένας χώρος πολύ επιρρεπής σε αντιπαραθέσεις, γιατί διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι δεν λείπουν συχνά τσακωμοί στα πλαίσια της δουλειάς , που δυστυχώς με ακολουθούν μέχρι το σπίτι.
Συχνά ,κατά την επιστροφή μου το μεσημέρι στο σπίτι , ζητώ από την οικογένειά μου να με αφήσει σ` απόλυτη σιωπή , αφού βέβαια ο καθένας περιγράψει τη μέρα του στο μεσημεριανό τραπέζι. Είναι στιγμές που δεν θέλω ούτε να μιλώ ούτε να μου μιλούν, μέχρι να καθαρίσει το μυαλό μου σε απόλυτη σιωπή. Έτσι έρχομαι σ` επαφή ξανά με τον εαυτό μου, κι επανέρχομαι.
Άλλοτε μου χρειάζεται κάτι πιο ισχυρό, ν` ακούσω μουσική ας πούμε , που διεγείρει και τα συναισθήματα, ή κάτι ακόμη πιο ισχυρό…κάτι χειρωνακτικό, για να βγάλω κι όλη την εγκλωβισμένη ενέργεια! Τότε ασχολούμαι με τη ξυλογλυπτική.
Τώρα τελευταία δουλεύω το έργο «Η γυναίκα με το μαντολίνο» του Picasso.
Μέχρι τώρα δεν είχα ασχοληθεί με κυβιστικά έργα, όμως όσο προχωρώ στο έργο αυτό τόσο με συνεπαίρνει ο κυβισμός. Δεν είναι κι εύκολο να γίνει μεταφορά ενός κυβιστικού ζωγραφικού έργου σε (ξυλο)γλυπτό έχει κάποιες ιδιορρυθμίες στις διαχωριστικές γραμμές.
Η πιο ισχυρή δόση τέχνης που εξακοντίζει στο μέγιστο - για μένα –τα συναισθήματα είναι η ποίηση. Τότε υπάρχει αυτός ο εσωτερικός μονόλογος, η απόλυτη επαφή με τον εαυτό , που μπορεί να με επαναφέρει στον υπαρκτό κόσμο.

Βέβαια η καλημέρα της Ελληνίδας μπορεί να υπονοεί και ενδιαφέρον για την υγεία μου, ένα ακόμη ταλαίπωρο κεφάλαιο της ζωής μου!