OI ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ
Ίσως να περίσσεψαν
ακόμη λίγες ανάσες
βοήθεια να τις καλέσω
απαλά τα κεριά των γενεθλίων σου
να φυσήξουν.
Ίσως να ξέμειναν
ακόμη λίγες καρδιές
να χαϊδέψουν τα παιδιά μας,
κι η δική τους καρδιά
να σπαρταρήσει στο αγγελικό στηθάκι.
Ίσως να κόντυναν οι μέρες μας
και πύκνωσε η αγωνία
για το αύριο.
Το σήμερα ήδη τραυματισμένο,
το παρατήσαμε στις οθόνες
να κουτσαίνει.
Ίσως σήμερα να είναι
η τελευταία μέρα συνουσίας,
μια τελευταία ευκαιρία
για τη σπορά της ελπίδας
στο αύριο.
Ασυγκράτητοι, αδίστακτοι, λυσσαλέοι
γιοι του πολέμου.
Μας φυλακίσατε τις ελπίδες,
μας κόψατε τα κλαριά
του κορμιού μας,
μας χύσατε στο ποτήρι σας
το μεδούλι.
Ποιος γιος
θα τολμήσει να γεννηθεί,
ποια κόρη θα υποσχεθεί σπορά
στο χωράφι σας;
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ
Ξέφυγα πονηρά να προφτάσω το αύριο.
Να το μαγκώσω, να το αγκυρώσω,
μου ανήκει.
Κοντά στο πεύκο , που μου ταϊζει τη δροσιά του,
βαθιά έσκαψα
το αύριό μου να χαντακώσω, να μη μου ξεφύγει.
Πώς θα το ξεπλύνω από τα χημικά
που το πυρπόλησαν;
Πώς θα λευκάνω τους καπνούς του Άρη;
Πώς θα το λαγαρίσω;
Το αύριο μου ανήκει.
Κανενός λεία δεν το αφήνω.
Ίσως και να` ναι το τελευταίο
που μας ανήκει.
4 σχόλια:
Eίχα σκοπό το συγκεκριμένο μπλογκ να είναι αμιγώς καλλιτεχνικό. Έτσι τ`ορκίστηκα δεν θα`βαζα φωτογραφίες παρά μόνο ξυλόγλυπτα.
Η ξυλογλυπτική είναι όμως τέχνη, και η "γκερνίκα" του Πικάσσο πολύ δύσκολο να μεταφερθεί στο ξύλο, αν και τώρα μου`ρθε μια ιδέα.
Πάντως μετά και τη θηριωδία στο Λίβανο, τί τέχνες και τί ποίηση...
Γκρεμίζεται ως και η φωνή μου..
To σκέφτομαι πολύ συχνά αυτό, Ευγενία... Ο κόσμος διαλύεται, και μεις καθόμαστε και παίζουμε με λέξεις... Τον εαυτό μου μέμφομαι εδώ. Κανέναν άλλον. Από την άλλη όμως, το "παιχνίδι" τούτο, για να θυμηθούμε και λίγο τον Σίλλερ, είναι ιερό... Και ίσως να είναι αυτό ακριβώς το παιχνίδι που να μπορεί να μας ξανακάνει πάλι παιδιά, για να θυμηθούμε τον ευαγγελικό λόγο... Από την άλλη, και η ποίηση ακόμα, ναι ακόμα και η ποίηση, δεν αρκεί... Κι αυτή η πραγματικότητα σε συντρίβει... Οι ποιητές μας, δυστυχώς, φτάσαν να μυρίζουνε πολύ μελάνι, γιατί αρνούνται να γράψουν με αίμα... Κι όταν τους το λες αυτό, σε λεν οπισθοδρομικό ή αφελή... Κι όμως εκεί είναι το πρόβλημα... Όλα αυτά πρέπει να εκβάλουν τελικά στην πράξη...
ΑΠΟΨΕ
Κοίτα Ψυχή μου άγρια πάντα το σκοτάδι,
μην αποστρέφεις απ’ τα βάραθρα το βλέμμα,
βυθίσου μες στη λάμψη των ψυχών και το αίμα,
με λάσπη κι αίμα φτιάχνει η Μοίρα το υφάδι.
Σεισμούς γεμάτο και φωτιές αυτό το βράδυ?
γίνε η κατεύθυνση – η κοίτη για το ρέμα
της λάβας το ασυγκράτητο – και μ’ ένα γνέμα
σύγκορμο κίνησε το ανθρώπινο κοπάδι.
Ψυχή μου πάντα άγρια, τον κόσμο μέτρα,
στη μήτρα του ηφαιστείου βύθισε το σπέρμα
και φτιάξε στίχους από σίδερο και πέτρα?
ορμή μου αδίστακτη, εκεί ’ναι το τέρμα?
τη λευτεριά σου άδραξε? και στη φωτιά της
απόψε ποιητής και αύριο επαναστάτης!
Θεοδόσης Βολκώφ
Θεοδόση αυτό το ποίημα σου μου άρεσε ιδιαίτερα εκτός του ύφους του και για τη πρόταση που δίνει. Όμως τι εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί , όρα «Λευκόθεος».
Τι να σου πω: στα δέκα μου χρόνια , κατοικώντας ακριβώς απέναντι από τα πανεπιστήμια διέσχιζα τους δρόμους ανάμεσα από αύρες , παραταγμένα γκλομπ και αιμόφυρτους φοιτητές. Στα φοιτητικά μου χρόνια όπου πανώ και διαμαρτυρία για τ` ανθρώπινα δικαιώματα ήμουν κι εγώ. Το ίδιο κι αργότερα. Αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και ανάληψη του μεριδίου ευθύνης που μας αναλογεί , γιατί επιτρέπουμε να γίνονται τέτοια πράγματα.
best regards, nice info » »
Δημοσίευση σχολίου